Najlepszy czas w twórczości Andrzeja Wajdy to imo lata 70-e. „Wesele”, „Ziemia obiecana”, „Człowiek z marmuru” to dzieła, które w mojej głowie budowały pomnik wielkiego reżysera. Oglądałem je pierwszy raz jako dziecko razem z rodzicami. I bardzo mocno udzielały mi się emocje płynące z tych filmów. Wracając do nich po latach odkrywałem kolejne wartości płynące tych dzieł.
Tak się złożyło, że wcześniejsze filmy Andrzeja Wajdy: „Pokolenie”, „Kanał”, „Popiół i diament” oraz „Lotna” obejrzałem pierwszy raz później niż te powstałe w latach 70-ych. One też wywarły na mnie duże wrażenie. Zwłaszcza męskie role Zbyszka Cybulskiego (Popiół i diament) oraz Emila Karewicza (Kanał) mocno działały na moją chłopięcą wyobraźnię. Jednak w miarę dorastania odkrywałem w filmach tych drugie , przygnębiające dno. Czyżby zbudowany w mojej głowie pomnik wielkiego reżysera stał na podstawie z gumy?
Filmy: „Pan Tadeusz” oraz „Katyń” odświeżyły budowany w mojej dorosłej już wyobraźni pomnikowy obraz twórczości Andrzeja Wajdy. Niestety obraz „Wałęsa. Człowiek z nadziei” dorobił coś na kształt pluszowego misia w ręku pomnikowego bohatera.
